(TerPlekkePoeem, geschreven tijdens en uitgesproken na “De Ridder van Pittelo” van Volksopera Assen, Park Pittelo, 11 juli 2019)
SPIEGEL AL
Regen droeg me binnen in beelden
die kleurrijk schimden om een levensverhaal
waar vader woorden kleeft
aan wat hij zeggen wil
leven ademt zich oeverloos vrij
-muziek droeg de adem vol verlangen-
mensen lopen af
mensen lopen aan
mensen zijn het
gedragen in de zon
oplossend
stilstaand
ontstaat mens
lost mens weer op
in mensenhanden
spiegelbeelden van een moeder
alsmaar het leven dat liefde draagt
vasthoudend loslaten
alsmaar
moeder kind
kind moeder
afscheid
spiegels staan op
leven spiegelt
mensen kijken naar leven
wijzen
wijzen af
aanhoudend
schreeuwen ze naar hun spiegelbeeld
lossen op
lossen op in beeld
lossen op in elkaar
schimpen
schelden
wijzen weg lachen zich waarheid
zien de spiegel niet
alleen maar oog
alleen maar zicht op verlangen
brengen zoete woorden naar voren
roepen herroepen
maar verlangen dramt
tot er stilvalt
tot er hart zingt
tot er vonk springt
sluipwegen naar contact
rug naar wat je wilt
wat je voelt –
hier, mijn hand
welnee
hier, mijn lach
welnee
hier, wie ik ben
JA
(roes doorbroken door een, zo genoemde, dwaas
die welvaart raapt)
ridder raast uit toen met sporen van nu
mensen spiegelen elkaar
vormen klonteren
een uitroep
een eis om te luisteren
een aanklacht
een vinger die wijst
sentimenten worden aangesproken
ziel niet gebroken
woorden als pijlen
hart als doel
om te breken
om tweespalt
een jammerklacht klinkt
over strijd wie er lijdt
Leven zij dank is er het
spel van aantrekken en
weer afstoten; over ogen
over harteklop en zielezang over
feest van de geest over nabij
en dan weer ver warme
woorden warme gebaren
warme verlangens muziek
dartelt en danst laat los
en neemt weer aan stemmen
breken een horizon tot
vergezicht
muziek breekt in muziek
breekt open stemmen vol
volume de dwaas raapt
welvaart en wordt verguisd
wordt vertrapt (er werd
niet in de spiegel gekeken)
ouders kinderen moraal
achterhaald uit de tijd
draad al jaren kwijt
vasthoudend loslaten is
in het kamp van onmacht
is daar slaaf vol angst en
verzet en berust…
spiegels blijven staan
mensen kijken maar of ze zien…
klaagzangen van de angst
om los te laten
vasthouden vasthouden aan
de strijd
tot je breekt tot het breekt
in niet te behappen stukken
de liefde bloeit open steeds verder
de mens erin de aarzeling
loslaten om op te gaan
loslaten om in te gaan
loslaten om in op te gaan
(de dwaas steekt leven los
de dwaas heeft eigen hand)
de liefde stopt niet met bestaan
spreekt een warme taal
en laat los
laat los
er wordt gereikt naar bestaan
er wordt geklaagd
er wordt afgevraagd
er wordt gezegd
er brengen spiegels leven
aan het licht
tijd laat los eeuwigheid
gaat open
eeuwigheid spreekt tijd aan
herinneringen willen de
waarheid laten krimpen
verleden spreekt toekomst aan
nieuw leven nieuwe woorden
ook dit gaat voorbij
ook dit verweert de spiegel
waarin mensen kijken
maar of ze zien
?
iets anders dan vragen
?
iets anders dan dat toe komt
?
en weer moet losgelaten
tot er nieuw tot er weer
nieuw leven tot er wit
van vandaag tot er kleur
van vandaag tot er stilte
van gisteren laat los
laat los laat oplossen
© Egbert Hovenkamp II
foto van volks opera Assen