Herdenking 2008

DSCF7817Programma -Koraalmuziek Openingswoorden door  de dhs S. Hoekstra voorzitter 4 mei platform Toespraak Commandant R.M.C.Noord

Dames en heren,DSCF7889

Vandaag tijdens de Nationale Dodenherdenking 2008 vloeien heden en verleden in elkaar over.
Hier op de appèlplaats van de Johan Willem Frisokazerne herdenken wij de gevallenen van de infanterieregimenten en bataljons die o.a. in deze kazerne werden opgeleid en geformeerd om uitgezonden te worden en hun missies te vervullen.
Toen stuurde de Nederlandse regering ons naar missies in voormalig Nederlands Oost-Indie, Nieuw Guinea en Korea.  Later naar Libanon en heden ten dage  volbrengen we onze missies in Bosnië, Irak en Afghanistan. Al die missies hebben in meer of mindere mate ter discussie gestaan. Meestal een discussie die gevoerd werd door hen die er nìet heengingen, maar er –vaak achteraf-  wel een mening en een oordeel over hadden, hoe onterecht deze ook was. Onder moeilijke omstandigheden heeft u uw plicht volbracht, omstandigheden die vaak een levenslange indruk achter hebben gelaten. Dat het resultaat van de gebrachte offers en gedane inspanningen en de legitimiteit van sommige missies ter discussie gesteld werden, heeft het dragen van de last van het verleden er niet lichter op gemaakt. M.n. de Indie- en Dutchbat III veteranen hebben last gehad van het feit dat erkenning van hun inzet pas laat kwam.

Wij zijn van deze missies teruggekeerd en vele anderen –duizenden-  met ons. Maar op de erevelden in het voormalige Nederlands Indie bleven 6200 sobats achter. De namen van hen die hiervandaan vertrokken staan hier rechts van mij op de plaquettes op de muur. Daarnaast raakten velen fysiek of psychisch gewond.

Ook het 13e Infanteriebataljon, gelegerd op deze kazerne en vandaag vertegenwoordigd door de Charlycompagnie en een detachement van de Alfacompagnie, leed verliezen en werd geconfronteerd met gewonden tijdens hun recente inzetten in Bosnië, Irak en Afghanistan. Ook hun namen staan, samen met de gesneuvelden uit de Tweede Wereldoorlog en de Oost, op de plaquettes bij Jan de Stoter, het symbool voor de Stoottroepen. Dit jaar zijn daar de namen van sergeant-majoor Jos Leunissen, soldaat Tim Hoogland en korporaal Robert Groen bijgekomen als jongste slachtoffers, die nog maar zo kort geleden hun leven gaven in dienst van de vrede en veiligheid op de wereld.
Nog maar zo kort geleden…………… verleden en heden……………….. De geschiedenis van toen is de actualiteit van vandaag geworden: de strijd van toen is de strijd van vandaag, het gevaar van toen is het gevaar van vandaag, het sneuvelen en gewond raken tijdens de inzet van toen is de realiteit van het heden. Veteranen van toen zijn de gesprekspartners van nu, samen delen we vandaag die ene gemeenschappelijke ervaring, de pijn en het verdriet van verloren kameraden, de pijn en het verdriet bij de families, het immense verdriet om de gesneuvelden en gewonden.
Vandaag vormt een brug tussen heden en verleden, oude en nieuwe veteranen, hun collega´s en hun familie.
Voor de meeste hier aanwezigen ligt de uitzending al ver achter u, een aantal is net terug; voor hen zijn de wonden nog vers. Een aantal zal volgend jaar mogelijk opnieuw op missie gaan en te maken krijgen met de risico´s die daaraan verbonden zijn.  De veteranen van het Reunieverband Dutchbat III en van kring 08 13 Infbat RSPB zullen de veteranenfakkel overnemen van de oude veteranen uit de Oost, zodat wij tot in lengte van jaren kunnen stilstaan in dankbaarheid bij hen, die het hoogste offer brachten, maar ons ook zullen blijven bezinnen op het heden en de toekomst.

Ik dank u voor uw aandacht.   L kol A.M.J. Wagemakers,

Declamatie mw A SteenstraDSCF7906

 

Ontmoeting
Je wist niet wie of wat je zou ontmoeten,
toen jij – geheel vrijwillig of verplicht –
aantrad om te dienen in “ons eigen Indië”,
op orde, rust en veiligheid gericht.

Je was nog jong en had misschien veel vrienden,
collega ‘s, baas, vriendin, óf al een vrouw;
toch kon je die verhoudingen niet peilen:
was ’t vriendschap voor het leven, eeuwige trouw?

Toen kwam de reis, je zat in ’t zelfde schuitje,
– nou ja, iets groter dus: en troepentransportschip –
– gedwongen moest je velen daar ontmoeten,
weinig comfort vroeg wederzijds begrip.

En dan, na eindeloze weken varen,
kom je geradbraakt in de tropen aan;
op dat moment kun je nog niet vermoeden
voor welke ontmoetingen je komt te staan.

Cultuur, bevolking, voedsel, kleding, hitte,
alles is anders dan in ’t vaderland,
maar je voelt de steun van lotgenoten;
in dit besef ontkiemt de sobat-band.

Ontmoetingen zullen er velen volgen:
de kok, die een inheemse ayam grillt,
de Aal, Samen Op Weg met Dominee en
de hospik, die jouw ringworm levend vilt!

Een spion, die echte vriendschap veinsde,
een Loerah, die jij – helaas – vertrouwen schenkt,
een tani, die jou, als hem de weg gevraagd wordt,
met boerenslimheid op een dwaalspoor brengt!

En de ontmoetingen met de tegenstander
zal nog gegrift in je geheugen staan,
want op patrouille, in het aardedonker,
was dreigende dood niet ver van jou vandaan!
&;

Later blijkt, dat er in stille uren
moeizaam ontmoeting is met eigen pijn,
waarbij je dan steeds weer geconfronteerd wordt
met makkers, die daar ginds gebleven zijn.

Elke ontmoeting laat een stempel achter
en al die stempels vormen een patroon,
waarmee je verdere leven wordt verweven,
met tropenkleuren als de ondertoon

Wij weten, dat ook jonge veteranen,
gezonden naar een ver terreurgebied
voor een – zo mooi geheten – vredesmissie,
weerkeerden met een wond, die je niet ziet.

Omdat zij, net als wij in ons verleden,
verdrongen trauma ’s lang hebben verhuld;
trauma ‘s, die ontstaan door machteloosheid
en dat constant – dominant gevoel van schuld!

Opvang – toen en nu – en begeleiding
van de teruggekeerde veteraan
zijn in geen enkel opzicht vergelijkbaar;
toch kunnen jong en oud elkaar verstaan.

Want beide generaties kunnen zeggen:
“Die oorlog leeft in hoofd en hart nog voort;
wie ’t niet heeft meegemaakt, kent niet de beelden,
die haarscherp in je netvlies zijn geboord!”

De gouden V van Vriendschap en Vertrouwen,
die jij nu draagt als V van Veteraan,
is een erkenning en een ereteken,
geeft herkenning, doet contact ontstaan.

En daarom, sobats, blijf elkaar ontmoeten:
je vindt een luist’rend oor, kunt klankbord zijn,
communicatie kan ook zonder woorden;
saamhorigheid is helend medicijn!

Kon men elkaar maar zonder haat ontmoeten
in deze wereld vol angst, terreur en moord,
want uit ontmoeting wordt begrip geboren
en uit begrip komt éénmaal vrede voort!

Hoornblazer “Geef Acht” – “Taptoe ”

2 min stilte -een couplet van het Wilhelmus.

Kransleggen door
4-1 R.I.  4-4 R.I    3-12 R.I.   5-1 R.I 3-1 R.I. 5-4  R.I.  1-12 R.I.  403  B.I. 1-1 R.I 426  B.I.
Plaatsvervangend Comadant R.M.C. Noord
Bond van Wapenbroeders
Vereniging Oud Korea Strijders
Vomi Drenthe en Groningen Vomi Friesland
Algemene vereniging Oud Personeel van Koninklijke Marine
BOSS Dutchbat 3

L kol A.M.J. Wagemakers,

dhs S. Hoekstra DSCF7871
voorzitter 4 mei platform

meer foto’s klik hier